Als Aleix Espargaró dit weekend’s Grand Prix van Barcelona voor de laatste keer van zijn Aprilia RS-GP stapt, kan hij terugkijken op een lange en uiteindelijk succesvolle MotoGP-carrière—een carrière die weinigen, Espargaró incluis, hadden kunnen voorspellen dat deze zich zou ontvouwen op de manier waarop dat gebeurde.

In feite is zijn reis in de Grand Prix-racerij uniek—geen enkele rijder heeft zijn pad gevolgd en het is onwaarschijnlijk dat iemand dat nog eens zal doen. Met zijn 35 jaar gaat Espargar met pensioen met 255 starts in de hoofdklasse. Alleen Valentino Rossi heeft meer races op dit niveau gereden, waardoor Espargaró's lange levensduur in de sport echt opmerkelijk is, vooral nu hij afscheid neemt van het veeleisende schema van 20 internationale races per seizoen.

Hoewel het ook klinkt als een cliché, Espargaró's carrière kan worden vergeleken met een fijne blauwe kaas—hij wordt met de jaren alleen maar beter. Aan het einde van zijn laatste seizoen zal hij minstens drie MotoGP-zeges, twee Sprint Race-overwinningen, elf podiumplaatsen en zeven polepositions hebben behaald. Zijn doorbraakzege tijdens de GP van Argentinië in 2022 is een van de meest memorabele momenten uit de moderne MotoGP-geschiedenis en zal nog lang na zijn vertrek uit de sport gekoesterd worden.

Sommigen wijzen misschien cynisch op het feit dat Espargaró’s eerste overwinning pas na 200 races werd behaald, maar die vertraging zegt iets over zijn vastberadenheid en zijn vermogen om een team om zich heen te verzamelen, waardoor hij in de sport bleef lang nadat veel van zijn meer gedecoreerde leeftijdsgenoten waren gekomen en gegaan.

Espargaró begon zijn carrière in 125cc in 2004, stapte over naar 250cc in 2006 en maakte zijn MotoGP-debuut in 2009. Afgezien van een seizoen in de Moto2 in 2011 heeft hij een indrukwekkende 15 jaar in de eredivisie doorgebracht. Er zit een element van geluk in Espargaró’s carrière, want een toevallige kans als vervanger van een geblesseerde rijder leidde tot een fulltime MotoGP-rijder, iets wat anders misschien nooit was gebeurd.

Zijn stint van vier races bij Pramac Racing in 2009, als vervanger van de geblesseerde Mika Kallio, was essentieel voor de start van zijn MotoGP-carrière. Ondanks de beperkingen van de Ducati-motor maakte hij indruk met consistente finishes en puntenfinishes. Dit leidde tot een fulltime contract in 2010, wat de weg vrijmaakte voor een langdurige MotoGP-carrière.

De sport verlaten met overwinningen op zijn naam is een prestatie die maar weinig rijders kunnen evenaren. Maar Espargaró’s nalatenschap is vooral belangrijk omdat hij succes boekte met een Aprilia-machine die jarenlang moeite had om zich met de besten te meten. Zijn verhaal is een bewijs van doorzettingsvermogen en loyaliteit en laat zien hoe toewijding aan ontwikkeling kan leiden tot grootsheid.

Espargaró’s reis met Aprilia begon in 2017, toen het team nog bezig was zijn draai te vinden na een lange afwezigheid in de MotoGP. Het Aprilia-project, opgesplitst tussen interne inspanningen en inspanningen van Gresini Racing, was verre van een topdeelnemer. Maar Espargaró’s ervaring en vastberadenheid hielpen het team langzaam te verbeteren, zelfs toen resultaten uitbleven.

Tijdens zijn acht seizoenen bij Aprilia bleef Espargaró’en toegewijd, de RS-GP geleidelijk aan steeds competitiever maken. Tegen de tijd dat de motor klaar was om vooraan mee te strijden, was Espargaró de enige rijder die er de beste resultaten mee kon behalen. Zijn vierde plaats in het seizoen 2022, met zes podiumplaatsen en een historische overwinning in Argentinië, was een bewijs van zijn groei en toewijding aan het project. Het was’niet alleen een persoonlijke prestatie—het was een triomf voor Espargaró, die een grote rol had gespeeld bij het vormgeven van de motor en het team.

Wat Espargaró onderscheidt, is zijn vermogen om niet alleen zichzelf, maar een hele fabrikant en een heel team op te tillen. In een sport waar de meeste rijders zich richten op gevestigde topteams, koos Espargaró ervoor om Aprilia met hem mee te nemen en zo hielp hij de basis te leggen voor toekomstige rijders zoals Jorge Martín en Marco Bezzecchi, die de komende jaren zullen profiteren van zijn harde werk.

Als Espargaró vooruitkijkt naar een nieuw hoofdstuk met Hond als testrijder, kan hij met enorme trots terugkijken op zijn tijd bij Aprilia, wetende dat hij degene is geweest die het team heeft geholpen het huidige competitieve niveau te bereiken. Die prestatie is iets speciaals en iets om bijzonder trots op te zijn.