Kiedy Aleix Espargar po raz ostatni zsiądzie ze swojej Aprilii RS-GP podczas Grand Prix Barcelony w ten weekend, będzie mógł zastanowić się nad długą i ostatecznie udaną karierą w MotoGP, którą niewielu, w tym sam Espargar, mogło przewidzieć.

Iw rzeczywistości jego podróż w wyścigach grand prix jest wyjątkowa— żaden zawodnik nie podążał jego ścieżką i jest mało prawdopodobne, że ktokolwiek to powtórzy. W wieku 35 lat Espargaró przejdzie na emeryturę z 255 startami w klasie Premier. Tylko Valentino Rossi wziął udział w większej liczbie wyścigów na tym poziomie, co sprawia, że długowieczność Espargara w tym sporcie jest naprawdę niezwykła, zwłaszcza że żegna się z wymagającym harmonogramem 20 międzynarodowych wyścigów w każdym sezonie.

Chociaż może to zabrzmieć jak banał, karierę Espargaraó' można porównać do wyśmienitego niebieskiego sera— z wiekiem stawał się tylko lepszy. Do końca swojego ostatniego sezonu zapewni sobie co najmniej trzy zwycięstwa w MotoGP, dwa zwycięstwa w wyścigach sprinterskich, 11 miejsc na podium i siedem pole position. Jego przełomowe zwycięstwo w GP Argentyny w 2022 roku jest jednym z najbardziej pamiętnych momentów we współczesnej historii MotoGP i będzie pielęgnowane długo po jego odejściu ze sportu.

Choć niektórzy mogą cynicznie wskazywać na fakt, że pierwsze zwycięstwo Espargaraó’przyszło po 200 wyścigach, to opóźnienie mówi o jego determinacji i zdolności do zebrania wokół siebie zespołu, utrzymując go w sporcie długo po tym, jak wielu jego bardziej utytułowanych rówieśników przyszło i odeszło.

Espargaró rozpoczął swoją karierę w 125cc w 2004 roku, przechodząc do 250cc w 2006 roku i debiutując w MotoGP w 2009 roku. Pomijając sezon w Moto2 w 2011 roku, pozostał w najwyższej klasie przez imponujące 15 lat. W karierze Espargaraó’jest element szczęścia, ponieważ przypadkowa okazja jako zastępstwo za kontuzjowanego zawodnika doprowadziła do pełnoetatowej jazdy w MotoGP, co w przeciwnym razie nigdy by się nie wydarzyło.

Jego czterowyścigowy staż w Pramac Racing w 2009 roku, zastępując kontuzjowanego Mikę Kallio, odegrał kluczową rolę w rozpoczęciu jego kariery w MotoGP. Pomimo ograniczeń motocykla Ducati, imponował konsekwentnymi finiszami i punktami. Doprowadziło to do podpisania pełnoetatowego kontraktu w 2010 roku, torując drogę do długoterminowej kariery w MotoGP.

Odejście ze sportu ze zwycięstwami na koncie to osiągnięcie, któremu niewielu zawodników może dorównać. Ale dziedzictwo Espargara jest szczególnie znaczące, ponieważ osiągnął sukces na maszynie Aprilii, która przez lata walczyła o konkurowanie z najlepszymi. Jego historia jest świadectwem wytrwałości i lojalności, pokazując, jak poświęcenie dla rozwoju może prowadzić do wielkości.

Podróż Espargara z Aprilią rozpoczęła się w 2017 roku, kiedy zespół wciąż odnajdywał się po powrocie do MotoGP po długiej nieobecności. Projekt Aprilii, podzielony między wysiłki wewnętrzne i Gresini Racing, był daleki od czołowego rywala. Ale doświadczenie i determinacja Espargara pomogły zespołowi powoli się poprawiać, nawet gdy wyniki nie nadchodziły.

Przez osiem sezonów spędzonych z Aprilią, Espargarópozostał zaangażowany, stopniowo doprowadzając RS-GP do bardziej konkurencyjnej pozycji. Zanim motocykl był gotowy do walki w czołówce, Espargaró stał się jedynym zawodnikiem zdolnym do osiągania na nim najlepszych wyników. Jego czwarte miejsce w sezonie 2022, które obejmowało sześć miejsc na podium i historyczne zwycięstwo w Argentynie, było świadectwem jego rozwoju i poświęcenia dla projektu. Było to nie tylko osobiste osiągnięcie, ale także triumf Espargara, który odegrał kluczową rolę w kształtowaniu motocykla i zespołu.

To, co wyróżnia Espargara, to jego zdolność do podnoszenia nie tylko siebie, ale całego producenta i zespołu. W sporcie, w którym większość zawodników dąży do dołączenia do uznanych najlepszych zespołów, Espargaró zdecydował się zabrać Aprilię ze sobą, a czyniąc to, pomógł położyć podwaliny pod przyszłych zawodników, takich jak Jorge Martín i Marco Bezzecchi, którzy skorzystają z jego ciężkiej pracy w nadchodzących latach.

Podczas gdy Espargaró patrzy w przyszłość na nowy rozdział z Hondą jako zawodnik testowy, może spojrzeć wstecz na swój czas z Aprilią z ogromną dumą, wiedząc, że to on pomógł zespołowi osiągnąć obecny poziom konkurencyjności. To osiągnięcie jest czymś wyjątkowym, z czego można być szczególnie dumnym.