Alain Prost (1990)

Toen Alain Prost in 1990 bij Ferrari kwam, was hij al drievoudig wereldkampioen en een van de meest gerespecteerde coureurs op de grid.

De overstap naar Ferrari werd gezien als een nieuwe start voor zowel hem als het team, dat sinds 1979 geen titel meer had gewonnen. Ferrari was competitief en Prost vestigde zich al snel als titelkandidaat en won dat seizoen vijf races.

Het kwam allemaal neer op de beruchte Grand Prix van Japan in 1990, waar zijn belangrijkste rivaal Ayrton Senna, nog steeds verbitterd over hun eerdere botsingen, Prost in de eerste bocht uitschakelde met een doelbewuste actie en zo de titel voor zichzelf veiligstelde. Het was een verwoestend moment en ondanks zijn ongelooflijke seizoen verliet Prost Suzuka met lege handen.

Het jaar daarop ging het bergafwaarts met Ferrari en Prost, gefrustreerd door het slechte weggedrag van de auto, vergeleek hem publiekelijk met een “vrachtwagen.” Dat was de druppel—Ferrari ontsloeg hem voor het einde van het seizoen. Wat begon als een veelbelovende stap eindigde in bitterheid en Prost’s Ferrari droom was voorbij na slechts twee seizoenen.

Michael Schumacher (1996)

Michael Schumacher’s beslissing om Benetton te verlaten, waar hij net achter elkaar wereldtitels had gewonnen, en bij een worstelend Ferrari te gaan werken in 1996 deed de wenkbrauwen fronsen. Ferrari was in die tijd onbetrouwbaar, ongeorganiseerd en een schaduw van zichzelf. Maar Schumacher was niet op zoek naar een makkelijke rit, hij wilde iets legendarisch opbouwen.

Zijn eerste paar seizoenen waren een mix van genialiteit en frustratie. Hij sleepte een niet-competitieve auto naar verbluffende overwinningen, zoals zijn onvergetelijke masterclass in nat weer in Spanje in 1996. Maar betrouwbaarheidsproblemen en teamfouten kostten hem kampioenschapskansen in 1997 en 1998.

Dan kwam de glorie. Van 2000 tot 2004, Schumacher en Ferrari gedomineerd F1 als nooit tevoren, het winnen van vijf opeenvolgende titels en het breken van records links en rechts. Tegen de tijd dat hij met pensioen ging in 2006, had hij Ferrari’s erfenis—en zijn eigen—gecementeerd als een van de grootste coureurs in de geschiedenis.

Kimi Raikkonen (2007)

Kimi Raikkonen kwam in 2007 bij Ferrari met grote uitdagingen. Het team had net Michael Schumacher verloren door zijn pensioen en de druk was enorm. Niemand verwachtte dat hij in zijn eerste seizoen een titel zou pakken, maar Raikkonen bewees het ongelijk van de anderen op een geweldige manier.

In een van de meest dramatische seizoensfinales in de geschiedenis van de F1 won Raikkonen de Grand Prix van Brazilië en kaapte hij het kampioenschap weg van Lewis Hamilton en Fernando Alonso met slechts één punt. Het was een ongelooflijke ommekeer, en Ferrari had hun nieuwe kampioen gevonden.

Maar na dat triomfantelijke seizoen werden de prestaties van de Fin&rsquo inconsistent. In 2008 speelde hij een bijrol terwijl teamgenoot Felipe Massa vocht voor de titel. In 2009 had Ferrari het moeilijk en leek de motivatie van Raikkonen af te nemen. Aan het einde van het jaar kocht Ferrari zijn contract af om plaats te maken voor Alonso.

Raikkonen keerde in 2014 terug bij Ferrari voor een tweede stint, maar dit keer was hij niet meer dezelfde coureur. Hij werd grotendeels voorbijgestreefd door Vettel en nam een secundaire rol aan. In 2018 leverde hij echter nog een laatste briljant moment af door de Grand Prix van de VS te winnen—zijn eerste overwinning in meer dan vijf jaar.

Fernando Alonso (2010)

Na twee kampioenschappen bij Renault en een turbulent seizoen bij McLaren kwam Fernando Alonso in 2010 naar Ferrari als de coureur die de dominantie van het team moest herstellen. Zijn impact was onmiddellijk—hij won zijn debuutrace voor de Scuderia in Bahrein, een moment dat voelde als het begin van iets speciaals.

Doorheen 2010 vestigde Alonso zich als koploper en won races in Duitsland, Italië en Singapore. Op weg naar de seizoensfinale in Abu Dhabi leidde hij de tussenstand in het kampioenschap en had hij alleen een goede finish nodig om zijn derde wereldtitel te veroveren. Maar toen kwam een van de meest beruchte strategische blunders in de geschiedenis van Ferrari.

In plaats van zich te richten op titelrivaal Sebastian Vettel, nam Ferrari de noodlottige beslissing om Mark Webber af te dekken, waardoor Alonso vroeg naar de pits moest en vast kwam te zitten achter Renault’s Vitaly Petrov. Gedurende 40 tergend lange ronden kon Alonso hem niet passeren en Vettel ontnam hem het kampioenschap. De beelden van Alonso die roerloos in zijn geparkeerde Ferrari zat na de race werden een blijvend symbool van gemiste kansen.

Als 2010 liefdesverdriet was, dan was 2012 puur verzet. De Ferrari F2012 was op alle vlakken een niet-competitieve auto. Toch trok Alonso een van de grootste individuele seizoenen in de geschiedenis van de F1, het slepen van de Ferrari in een onwaarschijnlijke titelstrijd. Hij boekte verbluffende overwinningen in Maleisië, Valencia en Duitsland, terwijl Vettel en Red Bull al vroeg in het jaar kampten met betrouwbaarheidsproblemen.

Tegen alle verwachtingen in leidde Alonso een groot deel van het seizoen het kampioenschap, maar Red Bull kwam laat in het jaar in vorm. Opnieuw ging hij de laatste race in met een kans op de titel. En weer kwam hij te kort, dit keer met slechts drie punten.

Alonso’s Ferrari-periode zou uiteindelijk eindigen in frustratie. In 2014 bevond Mercedes zich in een nieuw tijdperk van dominantie en Ferrari was achteruit gegleden. Alonso realiseerde zich dat het team niet in staat was om kampioenschappen te winnen en vertrok na vijf jaar van bijna-ongelukken en verspild potentieel.

Sebastian Vettel (2015)

Toen viervoudig wereldkampioen Sebastian Vettel in 2015 Red Bull verliet om bij Ferrari te gaan rijden, waren de parallellen met Michael Schumacher’s overstap twee decennia eerder onmogelijk te negeren. Vettel was een levenslange Ferrari-fan en maakte geen geheim van zijn bewondering voor Schumacher. Hij kwam naar Maranello met maar één doel: in de voetsporen van zijn idool treden en Ferrari terug aan de top brengen.

In het begin leek het erop dat hij zou slagen. In zijn debuutseizoen won Vettel drie races en was hij de enige niet-Mercedes-coureur die meerdere grands prix won, waarmee hij bewees dat Ferrari op de goede weg was. Maar terwijl 2015 veelbelovend was, was het in 2017 en 2018 dat Vettel echt naar voren kwam als een titelkandidaat.

De eerste helft van beide seizoenen leidde hij de strijd om het kampioenschap tegen Lewis Hamilton. Ferrari had auto's gebouwd die in staat waren om te winnen, en Vettel maakte zijn beloften waar. Maar toen, onder druk, begonnen de fouten erin te sluipen.

Het keerpunt kwam tijdens de Grand Prix van Duitsland in 2018. Vettel leidde de race op zijn thuiscircuit, voor duizenden aanbiddende fans, maar crashte in natte omstandigheden. Het was een klein foutje met enorme gevolgen; Hamilton won en alles veranderde.

Vanaf dat moment leek het vertrouwen van Vettel&rsquo te verdwijnen. Ongedwongen fouten, spins en twijfelachtige beslissingen zagen zijn titelstrijd instorten. In 2019 arriveerde Charles Leclerc, die hem meteen voorbijstreefde en het begin van het einde inluidde.

Een jaar later besloot Ferrari om Vettel’s contract niet te verlengen, waardoor er een bitterzoet einde kwam aan een samenwerking die zoveel had beloofd. Hij had de kans om Ferrari's volgende Schumacher te worden, maar uiteindelijk mocht het niet zo zijn.

Lewis Hamilton (2025)

Ferrari’s meest recente contract zou wel eens de grootste coureurstransfer aller tijden kunnen zijn. Zevenvoudig wereldkampioen Lewis Hamilton verlaat Mercedes na meer dan tien jaar om voor 2025 bij Ferrari te gaan rijden.

De Brit heeft alles bereikt in de F1—meerdere wereldtitels, recordbrekende overwinningen en een legendarische rivaliteit met Max Verstappen. Maar op 40-jarige leeftijd is hij op zoek naar een laatste uitdaging: winnen met Ferrari.

De verwachtingen zullen enorm zijn. Als Ferrari een competitieve auto levert, kan Hamilton het record van Schumacher’s (en hemzelf) breken en achtvoudig wereldkampioen worden. Maar als het team hem niet geeft wat hij nodig heeft, loopt hij het risico zijn carrière te beëindigen in frustratie, net als velen voor hem.

Zal Hamilton’s overstap naar Ferrari eindigen in glorie of hartzeer? Alleen de tijd zal het leren. Maar als hij slaagt, wordt het een van de grootste verhalen uit de geschiedenis van de Formule 1.