In de MotoGP is het nummer 1-plaatje een ereteken, want het is voorbehouden aan de regerend kampioen. Maar het draagt ook een schimmige geschiedenis—of, zoals velen het noemen, een vloek—die vele kampioenen heeft doen falen terwijl ze het droegen.

Historische traditie

Martin’s beslissing betekent dat de MotoGP voor het derde achtereenvolgende jaar het nummer 1-plaatje op de grid zal zien, een zeldzaamheid in de afgelopen decennia. Hiermee wordt een traditie nieuw leven ingeblazen die de boventoon voerde in het 500cc-tijdperk, waar kampioenen trots het nummer toonden in het seizoen na hun triomf. Het is een verschuiving die herinneringen oproept aan een vervlogen tijdperk waarin rijders als Mick Doohan (1995-99) en Alex Criville (2000) de nummer 1-plaat synoniem maakten aan uitmuntendheid.

Na Doohan’s tijdperk was Kenny Roberts Jr. de laatste die de nummer 1 op een 500cc motorfiets mocht voeren in 2001. Met de opkomst van MotoGP legende Valentino Rossi begon de traditie te vervagen. Rossi, beroemd om zijn #46, koos ervoor om zijn iconische nummer te behouden, zelfs nadat hij meerdere kampioenschappen had gewonnen, waarmee hij een precedent schepte waarbij persoonlijke branding vaak de overhand kreeg op traditie.

Modern tijdperk

Toen coureurs als Nicky Hayden, Casey Stoner en Jorge Lorenzo het nummer 1-plaatje omarmden, verdedigde geen van hen met succes hun kampioenschappen. Zelfs Marc Márquez vermeed het nummer 1 en koos ervoor om te racen met zijn handelsmerk #93.

Het was pas met Francesco Bagnaia’s triomf in 2023 met nummer 1 dat de vloek werd verbroken—tenminste voor een jaar. Nu Jorge Martin de plaat omarmt voor 2025, staat hij voor een nieuwe test. Zal Martin’s vertrouwen de vloek verbreken of zal de geschiedenis zich herhalen?

Eén ding is duidelijk: de erfenis van het nummer 1-plaatje voegt een extra laag drama toe aan de hectische wereld van de MotoGP’